“Bir harı var ki kendiden mollâ/Koltugında Mutavvel’i görinür”. (Nef’î). “Beş-on kişi bir mecliste otururlar. İçlerinden birisi kalkar gider. Arkasından hepsi birden onu fasl ederler/çekiştirirler. Sonra biri daha gider, onu da öyle faslederler. Üçüncü dördüncü dahi gider, hep böyle faslolur. Sonra bir insaflısı, ben de kalkıp gideceğim ama beni de fasl edersiniz diye gidemiyorum der”. (Kethüdâ-zâde Ârif Efendi). Hocalıkta çeyrek asra yakın bir zamanı doldurdum. Mümkün mertebe zamanımı insanların değil kitapların arasında geçirdim. Gördüğüm manzara şudur: Talebenin karakter hamurunu yoğurma noktasında ortaokul ve lise hocalığı, öğretim üyeliğinden daha mühimdir; zira seleflerimizin de ifade ettiği gibi “üniversite lise sınıflarında başlar. Lise bir medeniyetin muhassalasıdır”. Eğitim hayatımızın şahsiyet öğüten bir değirmen gibi çalıştığını inkâr etmek mümkün değildir. Talebelik hocanın rahle-i tedrisine kabul alındığı zaman bir kıymete sahiptir. Bunları ciddiye ve dikkate alan kimseler artık yok hükmüne girdiğine göre mevcut şartlarda hocalık veya talebeliğin ömrünü tamamladığı, okulların büyük ölçüde ilim ve irfan ocağı olmaktan çıktığı bir gerçektir. Üniversiteler artık terbiye, ilim ve irfan değil diploma veren müesseseler hâlini almıştır diyen filozof maatteessüf haklıdır. İlim ve irfân âleminde kötüler köpr’olsa üstünden geçmem/taşkın suya uğradırım yolumu diyen Karacaoğlan’a yer yoktur. Bu şikâyet değil hikâyettir. O hâlde ulan ha sen o ha o; çingene evinde musandıra deyip geçelim…